Verlichtingssterkte

De verlichtingssterkte is een berekende waarde die aangeeft hoe helder een hele ruimte of een specifiek gebied erin is. Voor sommige ruimtes, zoals werkplekken en productiefaciliteiten, zijn de minimumvereisten voor verlichtingssterkte gedefinieerd in DIN EN 12464-1. De verlichtingssterkte wordt gespecificeerd in lux (lx) en afgekort met de letter E. Het geeft de lichtstroom aan die door een lichtbron op een specifiek oppervlak wordt uitgestraald.

Eén lux wordt verkregen wanneer de lichtstroom van één lumen precies één vierkante meter gelijkmatig verlicht. Dit wordt gemeten met een luxmeter op horizontale en verticale oppervlakken.

In het algemeen beschrijft de verlichtingssterkte echter niet de exacte indruk van de helderheid in een ruimte, omdat deze afhangt van verschillende factoren. De reflecterende eigenschappen van de oppervlakken en muren spelen hier een bijzonder belangrijke rol, aangezien een witte kamer bijvoorbeeld veel helderder lijkt dan een donker geschilderde kamer met dezelfde verlichtingssterkte.

Bovendien is de lichtverdeling van een lamp niet absoluut uniform, daarom geven normen meestal de zogenaamde gemiddelde verlichtingssterkte op. Deze houdt wiskundig rekening met de onregelmatigheden en kan daarom als norm worden gebruikt.

Voorbeelden:

• Zonlicht: 100.000 lx
• Werkplek: 500 lx
• Verkeerszone: 100 lx
• Kaars (1 m afstand): 1 lx